Mitella 5

GeoTagged, [N47.67542, W12.46537]

Zondagochtend na een uitgebreid ontbijtbuffet, stonden we om 10 uur op de latten. Evelien had al eerder gelanglaufd en zoefde eenvoudig heen en weer. Voor mij was het nog wat onwennig op de latten. Hoe beweeg je vooruit en nog belangrijker: hoe rem je. Dat is een hele kunst. Op het vlakke gaat het wel, maar op een helling moet je een been uit het langlaufspoor (loipe) halen en vervolgens de ski schuin voor je zetten in de sneeuw. Maar goed, eerst met de hele groep een warming up. Na 10 minuten gingen we met z’n allen een rondje maken, zodat de instructeurs ons konden beoordelen om ons daarna in groepen te kunnen indelen. Een klein klimmetje met daarna een kleine afdaling. Voor de eerste keer best spannend. Heuvelop ging Evelien en mij vrij eenvoudig af. Toen we bovenop de heuvel stonden, bleken we toch hoger te staan dan verwacht. Je roetst vrij hard naar beneden. Onderaan de heuvel waren een aantal mensen gevallen of tot stilstand gekomen. Vol moed ben ik naar beneden gegleden. Het ging best hard. De dame voor me hield in, omdat het onderaan de heuvel zo´n chaos was met gevallen mensen en omstanders die hielpen om ze weer overeind te helpen. Omdat de dame vrij abrupt remde, moest ik ook in de remmen. Linkerbeen uit de loipe, afremmen, maar helaas, ik ging te hard. Ook mijn rechterbeen uit de loipe en daar ging het verkeerd. De latten kruisten elkaar en ik ging over de kop. Niet heel hard, maar hard genoeg om stevig op mijn rechterschouder terecht te komen. Deze voelde direkt pijnlijk aan. Ik voelde en probeerde mijn rechterarm te bewegen. Dit ging niet echt soepel. Toen ik naar mijn arm keek, had ik wel door dat deze er vreemd bijhing. Na enkele opmerkingen van omstanders was het duidelijk: mijn arm was uit de kom. Met Evelien en een instructeur ben ik naar de kant gesneld. Bij elke stap voelde ik de pijn steeds erger worden. In een nabijgelegen restaurant ben ik direkt op een stoel gaan zitten. Twee mensen van de organisatie, Bob en Peter, hebben zich over me ontfermt. Ik werd ondertussen bleker en bleker en werd duizelig en misselijk van de pijn. Evelien, Bob en Peter wisten me op mijn gemak te stellen. Vrij snel was de ambulance ter plaatse en hebben twee broeders me van een infuus en een pijnstillend middel voorzien. Niet lang daarna kwam de traumahelicopter met een arts, die me rustgevende middelen toediende. Per helicopter ben ik vervolgens vervoerd naar het ziekenhuis van St. Johann in Tirol. Zo´n 5 minuten vliegen van Reit im Winkl. Van de traumahelicopter heb ik niet veel meer gezien dan de binnenkant en het gezicht van de arts. Die zat pal naast me. Ik zat vastgesnoerd in een zak en kon weinig anders doen dan stil liggen en naar boven kijken. Bij het ziekenhuis aangekomen ben ik met een brancard vervoerd naar een arts, die me vrij snel van de pijn heeft verlost. Na twee rukken aan mijn arm kreeg hij hem weer op z´n plaats. Gelukkig geheel pijnloos. En wat een opluchting toen mijn arm weer op z´n plek zat: de pijn was direkt over. Ik kon mijn arm weer bewegen en voelde haast geen pijn meer. Een heerlijk gevoel. Daarna een mitella aangemeten gekregen en na enkele minuten waren Evelien en Bob ook in het ziekenhuis. Het moest nog enkele uren duren voordat ik het ziekenhuis mocht verlaten en met Evelien achter het stuur ben ik weer naar Reit im Winkl gereden.

Een heel avontuur, maar wel het einde van mijn vakantie. Evelien volgt de lessen nog wel. Voor mij is het vooral rust houden en herstellen. De mitella moet 3 weken omblijven. Ook ´s nachts moet ik de mitella omhouden. Bij thuiskomst moet ik meteen de huisarts bezoeken om mijn arm te laten controleren. Hopelijk ben ik snel weer volledig hersteld. Het gaat in elk geval met de dag beter. Nu (na twee dagen) voel ik haast geen pijn meer in mijn arm. Ook zijn geen kneuzingen te zien. Met Evelien doe ik leuke dingen: naar de sauna en naar het zwembad in het hotel. Tijdens het zwemmen gebruik ik mijn rechterarm niet. De sauna heeft een goede uitwerking op mijn arm. Het voelt heel goed. Zo komen we de dagen van de vakantie samen nog goed door.